Eryk XIV
Dziś Jerzego Gruzę kojarzy się z „40-latkiem”, nostalgicznie wspomina się Wojnę domową i wypomina Gulczas, a jak myślisz. Ale przecież w latach 60. i 70. Gruzę kojarzono przede wszystkim ze sceną. Był jednym z pierwszych reżyserów zajmujących się Teatrem Telewizji. I jednym z najpłodniejszych — ma na koncie 60 spektakli. Co ważne, w jego przypadku ilość szła w parze z jakością — wiele z tych realizacji to prawdziwe perły. Rewizor czy Mieszczanin szlachcicem to dziś kanon gatunku. Eryk XIV to jeden z takich spektakli. Sztuka pokazuje ostatni etap panowania XVI-wiecznego szwedzkiego monarchy. Balansujący na granicy obłędu władca wdaje się w konflikt z braćmi Janem i Karolem późniejszym królem wojownikiem Karolem IX. Intrygi małżeńskie przeplatają się z politycznymi, a samotny i nieufny Eryk daje się omotać możnowładcy Personowi i za jego namową wydaje wojnę braciom i arystokracji, oskarżając ich o zdradę stanu. Jedyną bezinteresowną osobą na dworze jest Karin, wierna Erykowi do końca królewska nałożnica. Krytycy zachwycali się znakomitym ujęciem samotności władcy i tragedii słabego człowieka, którego przerósł tron, odnajdując w Eryku XIV echa Hamleta.
