Edward Kluczka
KLUCZKA Edward (11 maja 1922 Piotrowice Śląskie koło Katowic – 15 listopada 1992 Kaiserslautern, Niemcy),
śpiewak, piosenkarz.
Był synem Józefa Kluczki, kolejarza, i Matyldy z domu Grackiej. Uczył się w gimnazjum, a potem w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Katowicach (1936–39). W czasie II wojny światowej pracował jako kreślarz w firmie budowlanej w Katowicach, gdzie także w pierwszych latach po wojnie był urzędnikiem. W 1947 zgłosił się do Opery Katowickiej w Bytomiu i po przesłuchaniu zaczął występować w Halce w solowej partii Górala. W 1948–49 uczył się prywatnie śpiewu, należał leż do amatorskiego zespołu artystycznego przy „Czytelniku”.
Od 1 września 1949 zaangażowany jako solista do Opery Śląskiej w Bytomiu, pozostał w tym zespole do 29 lutego 1956. Śpiewał partie tenorowe, często liryczne, przeważnie niewielkie, jak: Pedrillo (Uprowadzenie z seraju, 1950), Parpignol (Cyganeria), Izmaił pasza, Muezin i Król Stanisław August (Casanova, 1951), Triquet (Eugeniusz Oniegin, 1952), Lorenzo (Fra Diavolo, 1953), Dzidzi (Hrabina, 1953), Kapłan i Rycerz I (Czarodziejski flet, 1954), Ruiz (Trubadur, 1954). Z dużych partii śpiewał Leńskiego (Eugeniusz Oniegin; pierwszy raz w lipcu 1952, podczas występów Opery Śląskiej w Łodzi), Alfreda (Traviata), Franka (Flis, 1954). W opinii Adolfa Dygacza, obdarzony był głosem „rzadkiej piękności”, a do jego poważnych osiągnięć należały przede wszystkim role Damazego w Strasznym dworze (1952) i Kasztelana w Zaczarowanym kole Jerzego Gablenza (1955).
Występował też na estradzie jako piosenkarz z zespołami Jerzego Haralda i Waldemara Kazaneckiego; w 1947–56 był wykonawcą piosenek takich, jak np.: Bajka, Nocne mandoliny, Księżycowa panienka, Aleje, młodość i jaśminy, Głos mej gitary. W 1956 wyjechał na stałe z Polski.
Bibliografia
Kalejdoskop estradowy; Opera Śląska 1945–55 s. 63 (A. Dygacz), też il.; Pół wieku Opery Śląskiej 1945–2000 (il. na s. 242, 457); Programy, IS PAN; Akta, Arch. Opery Śląskiej Bytom; Almanach 1944–59.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
